Ingezonden: kerstcolumn – Het meisje met de zwavel krantjes (modern sprookje)
Sedert jaar en dag ren ik, als eenieder, vanuit mijn dorpje Molenhoek regelmatig naar Malden om de hamsters van de AH te bemachtigen en de Chinese prullaria van de Action. Ook de aanbiedingen twee halen liefst drie betalen van het Kruidvat kan ik onmogelijk negeren.
En al die jaren en dagen staat er buiten voor het het winkelcentrum hetzelfde meisje met de daklozenkrant. In de winter staat ze te blauwbekken, in de zomer puft ze van de hitte.
Omdat het zo heurt…en voor mijn plek in de hemelpeurt…kocht ik op zijn tijd, sociaal verplicht, een krantje van haar. Ik groette vriendelijk en was zo gul om van mijn 2 euro, de 50 cent wisselgeld te laten zitten. Ohh, met welk een groots gevoel over mijn oeverloze goedheid, vulde ik daarna mijn winkelkarretjes met overbodige spulletjes en voedselwaren. Om daarna heerlijk te klagen tegen mijn vrinden, dat ik het zo zwaar had met al deze keuzestress. Ik ben een echte Nederlander.
Tot.. ik op een mooie dag, wederom tijdens mijn koopjes- jacht in Malden, het plaatselijke natuurwinkeltje binnenliep. De winkeleigenaar keek naar mijn vers aangeschafte daklozenkrant en zei; Ach, ik zie dat je Alexandra ontmoet hebt. En de sluier van anonimiteit werd in ene weggerukt. Het meisje met de zwavelkrantjes kreeg een identiteit, een ziel.
Het raakte me diep. Het beestje werd een mens met een naam. Vanaf die dag dag riep ik voordat ik de koopjesjacht begon ,,Koffie Alexandra?’’ En na de boodschappen, bestelde ik bij Bakker Bart een coffee to go voor mijn zwavelmeissie, met extra suiker. Lekker warm in de winter, want schijnbaar mag Alexandra ook bij vrieskou het winkelcentrum niet binnen.
De ‘humane’ gemeentelijke vergunningen staan buiten blauwbekken in de kou wel toe. De empathie siert de vergunning-verstrekkers in dit land. Stel je voor, dat we aanmoedigend bezig zijn en Alexandra ook kan mee profiteren van de energiearmoede die er heerst; het moet niet gekker worden in dit sociale land.
Alexandra is blij met elke kop koffie en soms vraagt ze bescheiden of het ook cappuccino mag zijn. Daar moet ik dan om lachen en verander mijn vaste bestelling bij Bakker Bart. Alles voor het strelen van mijn filantropische ego! Al hoop ik ook stiekem, door mijn grootse gebaren, op voorrang bij de hemelpoort ooit. Maar wat een veeleisende diva, die Alexandra, bedenk ik mij. Straks wil ze ook nog een broodje gezond. Ik moet gewoon financiële grenzen stellen om mijn karren te vullen met rotzooi die ik niet nodig heb, niet waar?
Maar toch vraag ik mij soms af over het meisje met de zwavelkrantjes: waar komt ze vandaan? Wat is haar verhaal? Waarom staat ze daar dag in dag uit? Levert dat wat op dat zwavelkrantje? Wordt ze uitgebuit? Is ze zelfstandige zonder pensioen en ziektekostenverzekering, oei oei. Heeft ze een lieve partner?
Wordt ze mishandeld of mept ze zelf af en toe haar verloofde de ballenbak van de Ikea in? En waarom vind ik het eerste erg en het tweede niet? Ben ik manonvriendelijk? Kost me dat punten bij Petrus, die de telling aan de hemelpoort bijhoudt?
Wie is het meisje met de zwavelkrantjes, wat is het verhaal van Alexandra? Had ze willen studeren en arts of advocaat willen worden? Kreeg ze geen kans in de sloppenwijken ergens in Roemenië? Of bezit ze een Mercedes en een villa in Boekarest van al die verkochte krantjes en lacht ze mij uit? Komt Alexandra wel door de hemelpoort later? Ik maak mij zorgen over haar zielenheil, maar weet mij gelukkig met het feit dat ze overdag wel genoeg drinkt.
Alexandra wordt niet echt gezien, net als het meisje met de zwavelstokjes in het bekende sprookje. Ook Alexandra mag buiten in de kou blijven staan, om naar binnen te kijken waar het warm en knus is.
Gisteren was de koffie op en heb ik Alexandra verblijd met een koude oliebol met extra poedersuiker.
Ik ben zo een goed mens, dat heb ik ook in WhatsApp en op Tinder aan al mijn contacten laten weten. Alexandra gaf mij een kerstkaart gisteren, met de beste wensen en haar naam met blokletters er op geschreven.
Ik was enigszins opgelucht door haar mooie kerstkaart gebaar, want een mens zo goed als ik moet toch oppassen dat er geen misbruik van haar gemaakt wordt in deze tijd. En eigenlijk vond ik al lang, dat ze wel eens wat terug mocht doen!
Dit jaar krijg ik maar liefst twee kerstpakketten en bij de gedachte alleen al, dat ik alles wat ik zelf niet lust aan het zwavelmeisje ga schenken, vervult mijn grote weldoenershart zich vol trots. En wat siert mij en mijn oeverloze bescheidenheid dit toch, dat alleen mijn persoonlijke contacten hiervan op de hoogte gesteld worden. Ik zou dit wereldkundig moeten maken!
Geschreven door: Marian Ganesha
